برنامه‌ریزی‌های اقتصادی و اجتماعی فرآیند منظم، کارآمد و عقلایی نیروها و امکانات جامعه می‌باشد که با یک زمان‌بندی معین و با هدف بهبود وضعیت رفاه و ارتقای سطح زندگی افراد جامعه صورت می‌گیرد. در این راستا، می‌توان گفت که پایه و زیربنای هرگونه برنامه‌ریزی، داشتن آگاهی نسبت به تعداد، رشد، توزیع و ترکیب جمعیت است. از این‌رو، پیش‌بینی و آینده‌نگری جمعیت ابزار قوی و اساسی برای سیاستگذاری و برنامه‌ریزی محسوب می‌شود و توجه به پیش‌بینی‌های جمعیتی مهمترین رکن در برنامه‌ریزی‌های اقتصادی و توسعه‌ای ایفا می‌کند. به‌کارگیری رویکردی دقیق و درست در پیش‌بینی‌های جمعیتی و تنظیم پیش‌فرض‌های مستدل و کارآمد در ارتباط با روند آتی تحولات مؤلفه‌های پویایی جمعیت، اتکا به نتایج پیش‌بینی‌ها و به تبع آن اعمال اقدامات و سیاست‌های مداخله‌ای را تسهیل می‌نماید. هدف اصلی این پژوهش این است تا با مروری بر پیش‌بینی‌های جمعیتی انجام شده در خارج و داخل کشور در رابطه با تحولات جمعیت ملی، روش‌ها، فرضیات و سناریو‌های پیش‌بینی جمعیت ارائه گردد.
در این تحقیق پس از مرور نظام‌مند پیش‌بینی‌های جمعیتی، پیش‌بینی‌های مذکور با تکیه بر سه معیار اطلاعات و داده‌های ورودی، روش یا شیوه کار و فرضیات به کار رفته در پیش‌بینی و نتایج عددی (برآوردها) مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. اغلب پیش‌بینی‌های انجام شده در ایران بر اساس اطلاعات پایه سرشماری بوده است. نتایج بدست آمده از ارزیابی اطلاعات سرشماری حکایت از بهبود کیفیت آمارهای سرشماری در طول زمان انجام سرشماری (۱۳۳۵-۱۳۹۰) دارد و روش ارزیابی عددی یکی از مهمترین روش‌های ارزیابی پیش‌بینی‌هایی است که چشم‌انداز زمانی پیش‌بینی محقق شده است.
فایل این طرح پژوهشی در بخش فروشگاه وب‌گاه پژوهشکده آمار ایران قابل دسترسی است.