نیروی کار را می‌توان یکی از عوامل اصلی پیشرفت و توسعه اقتصادی دانست. کشورها نیز با اتکا به توانایی‌های نیروی کار در تلاش هستند تا وضعیت اقتصادی خود را بهبود دهند. تاکید و تمرکز بر شناسایی عوامل تعیین کننده عرضه و تقاضای نیروی کار در ایران به برنامه پنجم توسعه برمی‌گردد، در این برنامه نیز، همچون سایر برنامه‌ها، بر ضرورت کاهش نرخ بیکاری در کلیه سطوح جغرافیایی تاکید شده است. بر همین اساس در این طرح پژوهشی، تلاش شده تا با استفاده از اطلاعات پایه موجود در زمینه نیروی کار، به شناخت وضعیت استان‌ها طی سال‌های 1390-1395 از نظر مولفه‌های اشتغال و بیکاری برسیم.
داده‌های مورد استفاده در این پژوهش از منابع آماری مربوط به طرح آمارگیری از نیروی کار استخراج شده است. همچنین در جهت استخراج نتایج نهایی و تحلیل آنها از دو صورت توصیفی و مدل لوجیت استفاده شده است. نتایج این طرح پژوهشی را می‌توان به 2 بخش کلی تقسیم کرد؛ در بخش اول نشان داده شده که در هر یک استان‌ها کدام یک از متغیرها در سطح کلان می‌توانند در نرخ مشارکت و نرخ بیکاری در بخش‌های اقتصادی- اجتماعی اثرگذار باشند. در بخش دوم نیز استان‌ها بر اساس نوع رابطه بین نرخ مشارکت و نرخ بیکاری به چهار دسته کلی به شرح ذیل تقسیم می‌شوند:
الف) استان‌هایی که نرخ مشارکت در آنها در حال کاهش بوده و نرخ بیکاری آنها افزایش یافته است که این ویژگی تنها مختص استان کرمانشاه بوده است.
ب) استان‌هایی که نرخ مشارکت افزایش و نرخ بیکاری کاهش یافته است و این ویژگی برای استان‌های خراسان شمالی، فارس، مازندران و هرمزگان بوده است.
ج ) استان‌هایی که نرخ مشارکت و نرخ بیکاری هر دو کاهش یافته است که این ویژگی تنها مختص استان مرکزی می‌باشد.
د) استان‌هایی که نرخ مشارکت و نرخ بیکاری هر دو با هم افزایش یافته است نیز شامل استان‌های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل،اصفهان، بوشهر، تهران، البرز، چهارمحال و بختیاری، خراسان جنوبی، خوزستان، سیستان و بلوچستان، قم، کردستان، کرمان، گلستان و همدان می‌باشد.
نتایج بررسی در گزارش نهایی طرح ارائه شده و گزارش در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است.