بیکاری به عنوان یکی از عوامل عقب‌ماندگی کشور و جامعه، پیامدهای منفی بسیاری هم از نظر فردی و هم از نظر اجتماعی در پی دارد که کمترین آن‌ها عبارتنداز؛ احساس بی‌ارزشی، فقر و تنگدستی، بزه‌کاری، و بیماری‌های جسمی و روانی.
از آنجایی که بازار کار هر کشوری نشاندهنده رشد و توسعه آن کشور در زمینه اقتصاد محسوب می‌شود، مطالعه و بررسی آن باید به صورت گسترده‌تر انجام شود و تنها به آمارهای توصیفی آن نباید بسنده کرد. طول مدت بیکاری که یکی از متغیرهای مهم است و در آمارگیری نیروی کار مرکز آمار ایران نیز ثبت می‌شود، بیانگر مدت زمانی است که یک فرد جویای کار بیکار است. برای پیدا کردن طول مدت بیکاری در دو فصل پیاپی از افراد طول مدت بیکاری را پرسیده و ثبت می‌کنند. همچنین، عامل‌های مختلفی نیز مانند جنسیت، سن، وضعیت تاهل، وضعیت تحصیلی، محل اقامت و غیره نیز ثبت می‌شوند. یکی از سؤال‌های مورد علاقه یافتن عوامل مؤثر بر طول مدل بیکاری است.
از طرفی، گردکردن اطلاعات عددی پدیده‌ای است که در صورت دقیق اظهار نکردن اطلاعات رخ می‌دهد. یعنی فرد ممکن است طول مدت بیکاری خود را به نزدیک‌ترین مقدار ممکن آن گرد کند. با رخ دادن این پدیده روش‌های سنتی، به این دلیل که خطای حاصل از گردشدن را در نظر نمی‌گیرد، ممکن است منجر به نتایج غیردقیق شود و روش‌های تعمیم‌یافته تحلیل داده‌های طول مدت بیکاری مورد استفاده قرار می‌گیرد تا نتایج دقیق‌تری حاصل شود. بنابراین هدف از این طرح پژوهشی تعمیم مدل‌های طول مدت برای تحلیل داده‌های طول مدت بیکاری در ایران با مقادیر گردشده است.
در این طرح پژوهشی ابتدا مقدمه‌ای بر موضوع ارائه می‌شود. سپس مفاهیم اصلی مورد استفاده از جمله تابع بقا، نرخ خطر و توزیع‌های مهم مورد استفاده ذکر می‌شوند. مدل‌های معمول و مدل‌های با درنظر گرفتن انباشتگی (که به علت گرد کردن طول مدت بیکاری ایجاد می‌شود) مورد تحلیل قرار گرفته و در انتها این مدل‌ها برای تحلیل داده‌های شبیه‌سازی شده و داده‌های مرکز آمار استفاده می‌شوند.