علی‌رغم فعالیت‌های انجام‌شده در خصوص حقوق کودکان و افزایش زیرساخت‌های حمایتی از آنها، جهان همچنان با چالش کار کودکان به‌ویژه در مشاغل سخت و زیان‌آور روبرو است. چنان‌که با استناد به گزارش سازمان بین‌المللی کار (ILO) در سال 2016 میلادی، تقریبا 152 میلیون کودک 5 تا 17 ساله اشتغال به کار داشتند که نیمی از آنها یعنی معادل 73 میلیون کودک به کارهای سخت و زیان‌آور مشغول می‌باشند که این مهم به طور مستقیم سلامت و رشد آنها را با خطر مواجه نموده‌است. بدین لحاظ است که در ژوئیه سال 2019 میلادی، مجمع عمومی سازمان ملل‌متحد به اتفاق آرا سال 2021 میلادی را به عنوان سال بین‌المللی حذف کار کودکان اعلام کرد و از سازمان بین‌المللی کار خواسته است، در اجرای آن پیشگام باشد. نام‌گذاری این سال، فرصتی ایده‌آل برای تقویت مجدد تلاش‌ها برای دستیابی به اهداف شاخص‌های توسعه هزاره برای پایان دادن به انواع کار کودکان تا سال 2025 خواهد بود. لذا سازمان بین‌المللی کار مجموعه گزارش‌هایی را در سطح جهانی در خصوص برآورد کار کودکان تدوین می‌نماید که با بهره‌مندی از نمودارها و شاخص‌ها، میزان دستیابی به هدف مذکور را نشان می‌دهد.
در این راستا به منظور شناخت وضعیت کودکان کار در ایران، پژوهش حاضر با استفاده از آمار و اطلاعات موجود در کشور مانند طرح آمارگیری نیروی کار سال‌های 1392 تا 1397، طرح آمارگیری از شاخص‌های چندگانه جمعیت و سلامت (DHS) جمهوری اسلامی ایران سال 1394، اطلاعات ثبت شده توسط سازمان بهزیستی کشور و سامانه سازمان تأمین اجتماعی صورت پذیرفته‌است. نتایج این تحقیق بیان می‌دارد، عمده‌ترین دلیل بازماندگی از تحصیل و نداشتن فراغت کودکان، اشتغال آنها می‌باشد. از سوی دیگر کار کودک همانطور که در قبل عنوان شد، می‌تواند صدمات جسمی و روحی را برای کودکان در پی‌داشته باشد که این امر به خودی خود آینده آنها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. البته لازم به ذکر است اشتغال کودکان می تواند بر نرخ بیکاری بزرگسالان تاثیرگذار باشد. بدین ترتیب که مبارزه برای محو کار کودک، امکان اشتغال بزرگسالان در همان شغل‌ها را فراهم می‌سازد.