برنامه‌ریزی یکی از مهم‌ترین اقدامات و وظایف هر دولت است تا با کمترین هزینه به بیشترین منافع دست یابد و در عین حال از اتلاف منابع و دارایی‌ها جلوگیری کند. یکی از الزامات مهم برنامه‌ریزی، شناسایی دقیق سرمایه‌ها چه از نظر فیزیکی و چه از نظر سرمایه نیروی انسانی در استان‌های کشور است تا بر اساس آن از مزیت های مختلف آن ها استفاده کرده و با در نظر گرفتن کمبودها، در راستای توسعه کشور، اقدامات اساسی انجام دهد. رشد، توسعه و پیشرفت استان‌های کشور از مهم‌ترین مسائلی است که برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران دولتی باید به آن توجه داشته باشند. بدین منظور شناخت استراتژی‌های توسعه مناسب بسیار حائز اهمیت است؛ در نتیجه برنامه‌ریزان محلی باید قدرت و ضعف اقتصاد محلی را بشناسند تا بتوانند برنامه‌ریزان کشوری را راهنمایی کنند. برنامه‌ریزان توسعه اقتصادی محلی و کشوری باید بدانند که گسترش فعالیت‌ها در منطقه چگونه بوده است و منطقه یا استان مورد نظر چگونه باید از عوامل تولید خود از جمله نیروی انسانی و عرضه نیروی کار خود استفاده کند.
توجه به بحث شناسایی عرضه و تقاضای نیروی کار و سایر عوامل تولید در استان‌ها در ایران به برنامه‌های پنج ساله توسعه اجتماعی اقتصادی برمی‌گردد، جایی که مقرر شد نرخ بیکاری استان‌ها کاهش یافته و بر عکس با افزایش اشتغال زمینه‌های رشد و توسعه اقتصادی را فراهم کنند. در این راستا شناسایی عوامل مؤثر بر اشتغال استان‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است که در نهایت بر رشد و توسعه اقتصادی استان‌ها تأثیر گذار بوده و همچنین با توجه به سیاست‌های ابلاغی اقتصاد مقاومتی مورد توجه برنامه‌ریزان قرار گیرد. انجام این تحقیق و شناسایی مزیت‌ها و کاستی‌های استان‌ها بر اساس برآورد و بررسی بلند‌‌مدت نرخ بیکاری می‌تواند کمک ویژه‌ای به برنامه‌ریزان استان‌ها و کشور کند تا بوسیله آن به رشد مناطق کمک کرده و با شناسایی کاستی‌ها و رفع آن در راستای توسعه کشور قدم بردارند.
با توجه به اهمیت بالای این مسأله و رسالت و مأموریت پژوهشکده‌ی آمار و مرکز آمار ایران با هدف تحلیل نیروی کار در استان‌های کشور، انجام این طرح پژوهشی در دستور کار قرار گرفت.