کشور ایران در سال‌های اخیر تحولات جمعیتی قابل ملاحظه‌ای را تجربه نموده است. نمود این تحولات، در مؤلفه‌های پویایی جمعیت به‌خصوص در مورد باروری و مرگ و میر نمایان بوده است. پیامد این تحولات در حوزه‌های مطالعاتی اقتصادی، اجتماعی و سلامت در ادبیات پژوهشی جمعیت‌شناسی به صورت تحقیقات میان‌رشته‌ای و در اغلب موارد در بستر گذار ساختار سنی مورد بررسی قرار می‌گیرد. پژوهش و سیاستگذاری در رابطه با سالخوردگی جمعیت می‌تواند با تکیه بر تعریف سالخوردگی فردی و سالخوردگی جمعیت شکل بگیرد.
در رابطه با سالخوردگی فردی که با افزایش امید زندگی و تجربه طول عمر بیشتر در اثر کاهش مرگ و میر و به تبع آن افزایش حجم جمعیت سالخورده همراه است، مطالعاتی پیرامون مسائل سلامت همچون شیوع بیماری‌ها، در معرض عوامل خطرزا بودن، نیازهای سلامتی و درمانی و ...، عوامل اجتماعی همچون مشارکت اجتماعی، حمایت اجتماعی و ...، عوامل اقتصادی همچون رفاه و درآمد و ... مد نظر است.
در رابطه با سالخوردگی جمعیت به‌عنوان یکی از مهمترین مراحل گذار ساختار سنی که با انتقال جمعیت نسل بیش‌زایی موالید به سنین سالخوردگی محقق می‌شود و به‌عنوان یکی از مهمترین مسائل جمعیتی کشور که منجر به بروز نیازمندی‌های متفاوت اقتصادی،اجتماعی و سلامت می‌شود، لزوم برنامه‌ریزی و سیاستگذاری در مواجهه با این پدیده را ناگزیر است. از این حیث می‌توان به برنامه‌ریزی برای ارتقاء سطح حمایت اجتماعی از سالمندان، ارتقاء سطح کمی و کیفی بهداشت و درمان در کشور به سبب بالا بودن سطح نیازمندی‌های بهداشتی و درمانی، توسعه حمایت‌های اقتصادی سالخوردگان از طریق توسعه چتر حمایتی بیمه‌ای از سالخوردگان اشاره نمود. از سوی دیگر، در سطح کلان، سالخوردگی جمعیت پیامدهایی همچون کاهش نیروی کار، افزایش بار مالی صندوق‌های بازنشستگی، عدم توازن در پرداخت‌های بیمه‌ای و ... را در بر دارد که بایستی برنامه‌ریزی‌های کارآمدی در مواجهه با این پیامدها صورت گیرد.
در این راستا، شناخت ویژگی‌های اقتصادی، اجتماعی و سلامت سالمندان با هدف برنامه‌ریزی و سیاستگذاری جهت توانمندی سالمندان در سال‌های آتی چه در سطح ملی و چه در سطح منطقه‌ای از اهمیت بالایی برخوردار است. این پژوهش با هدف شناخت این ویژگی‌ها و کمک برای سیاستگذاری کارآمدتر انجام شده است.