یک مسئله‌ی اساسی در آمارگیری‌ها به دست آوردن اطلاعات کامل از پاسخ‌گویان است. ممکن است دست یافتن به برخی پاسخ‌گویان، به علت مسافرت یا جابه‌جایی، دشوار باشد، یا ممکن است برخی پاسخ‌گویان از مشارکت در آمارگیری سر باز زنند. این امر منجر به بی‌پاسخی واحد (بی‌پاسخی کامل) می‌شود. به‌علاوه، برخی از پاسخ‌گویانی که حاضر به مشارکت در آمارگیری شده‌اند، ممکن است برخی پرسش‌ها را، به‌اشتباه، بدون پاسخ بگذارند، یا از پاسخ دادن به این پرسش‌ها امتناع کنند. این امر به بی‌پاسخی قلم (بی‌پاسخی جزیی) منجر می‌شود. دو راهبرد برای مقابله با بی‌پاسخی وجود دارد: کاهش و تعدیل. کاهش بی‌پاسخی به معنی به‌کارگیری راهکارهایی برای افزایش احتمال مشارکت واحدهای نمونه در آمارگیری است. تعدیل بی‌پاسخی به معنی استفاده از روش‌هایی در مرحله‌ی تحلیل، برای مینیمم کردن اثرهای بی‌پاسخی بر براوردهای آماری است. در این طرح، ضمن اشاره به روش‌های مختلف کاهش بی‌پاسخی، روش‌های جدید کاهش بی‌پاسخی نیز بازگو می‌شود. به‌علاوه، روش‌های تعدیل بی‌پاسخی نیز مرور و روش‌هایی جدید برای تعدیل معرفی می‌گردد. همچنین پیشنهاد خواهد شد که برای هر طرحی در مرکز آمار ایران چه روشی مناسب‌تر است.