براورد نرخ بیکاری در ایران، به‌طور فصلی با استفاده از طرح آمارگیری نیروی کار تولید می‌شود. نتایج طرح آمارگیری نیروی کار در سطح کشور و استان قابل ارایه است، اما ارایه‌ی براوردهای حاصل از این آمارگیری در سطح‌های کوچک‌تر مانند شهرستان، همواره مورد نیاز برنامه‌ریزان و تصمیم‌گیران بوده است. این در حالی است که محدودیت‌های اعتباری و نیروی انسانی مانع از آن می‌شود که بتوان آمارگیری‌ها را با تعداد نمونه‌ی بیش‌تر اجرا کرد به طوری که براوردها با دقت بالا در سطح شهرستان‌ها قابل ارایه باشند. هدف اصلی این طرح براورد نرخ بیکاری در سطح شهرستان با استفاده از روش‌های براورد کوچک ناحیه‌ای است. در این تحقیق، پس از مطالعه‌ی ادبیات و نظریه‌های موجود، به بررسی روش‌های براورد برای کوچک ناحیهها به تفکیک روش‌های طرح پایه و مدل پایه و نیز تلاش‌های صورت گرفته در ایران و سایر کشورها در این زمینه پرداخته می‌شود. در مرحله‌ی بعد روش‌های بررسی شده برای محاسبه‌ی نرخ بیکاری کوچک ناحیهها با داده‌های طرح آمارگیری نیروی کار مورد استفاده قرار می‌گیرد و در نهایت روش یا روش‌های مناسب، برای براورد کوچک ناحیه‌ای نرخ بیکاری در سطح شهرستان پیش‌نهاد می‌شود.