تحولات جمعیتی اتفاق افتاده در چند دهه‌ی اخیر در ایران یکی از ابعاد مهم تحولات اجتماعی مدرن در این جامعه است. این تحولات که در قالب سیاست کنترل جمعیت و تنظیم خانواده به اجرا در آمد در حقیقت همان مالتوسی کردن جمعیت بوده است. این امر موجبات انتقال از باروری بالا به باروری زیر سطح جایگزین را فراهم نمود. در نتیجه‌ی این فرایند، جمعیت ایران در دهه‌ی ۱۳۸۰ در بسیاری از نقاط شهری و روستایی دارای باروری پایین و کاملاً متفاوت از گذشته شده است. رسیدن به چنین سطحی از فرزندآوری در واقع نتیجه‌ی مدرنیزاسیون جمعیتی دهه‌ی ۱۳۷۰ بود که به جرأت می‌توان گفت موفق‌ترین برنامه‌ی مدرنیزاسیون بوده که بسیار موفق‌تر از سیاست‌های سوادآموزی و صنعتی کردن و ... به اجرا در آمده است. حال در مرحله‌ی کنونی که جمعیت ایران در حال تجربه‌ی باروری زیر سطح جایگزینی است لازم است که به دقت وضعیت کنونی مورد مطالعه قرار گیرد و با توجه به بافت چندفرهنگی کشور ایران، لازم است که در این مقطع زمانی به مطالعه در زمینه‌های فرهنگی؛ اجتماعی و اقتصادی متنوع پرداخته شود. با بررسی دقیق نحوه نگرش زوجین جوان (که والدین آینده جامعه خواهند بود) و زنان همسر دار واقع در سنین باروری ( ۴۹-۱۵ ساله) نسبت به فرزند آوری و شناخت متغیر های اجتماعی؛ اقتصادی و فرهنگی موثر بر این نوع نگرش‌ها می‌توان به برنامه ریزان و سیاست‌گذاران کشور جهت تدوین سیاست‌های افزایش باروری کمک نمود.