میزان‌های مرگ و میر و الگوی سنی آن یکی از شاخص‌های توسعه است و جوامع مختلف با اجرای برنامه‌های مختلف بهداشتی و توسعه سعی می‌کنند با کاهش مرگ و میر به سطوح بالای رشد و تعالی برسند. بنابراین مطالعه مرگ و میر و عوامل موثر بر آن، نقش مهمی در شناخت الگوهای مرگ و میر و نحوه‌ی دخالت در این امر جهت کاهش آن در اختیار پژوهشگران، برنامه‌ریزان، و سیاست‌گذاران قرار می‌دهد. مدل‌سازی و شناخت نحوه تغییرات گذشته مرگ و میر همچنین به امر پیش‌بینی مرگ و میر در آینده کمک می‌نماید. پیش‌بینی میزان‌های مرگ و میر تأثیرات احتمالی برنامه‌های توسعه و توفیق آن‌ها در زمینه‌ی مرگ و میر را نشان می‌دهند. مطالعه‌ی حاضر در نظر دارد ابتدا تغییرات مرگ و میر در ایران را در فاصله سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۰ به تفکیک استانی مدل‌سازی نموده و با شناخت الگوی تغییرات، در مرحله بعدی، به پیش‌بینی میزان‌های مرگ و میر تا افق ۱۴۲۵ بپردازد. با داشتن میزان‌های مرکزی مرگ و میر به تفکیک گروه‌های سنی، جداول عمر سالانه برای دوره ۱۳۵۷ تا ۱۴۲۵ ساخته و تعداد متوفیان نیز برای سال‌های آینده پیش‌بینی خواهد شد.